Jerzy Niziński

Naukowiec.

Pracuje od 1976 nad cyklem stacjonarnym bilansu wodnego (na poletku eksperymentalnym), nad parowaniem wodnym czyli ewapotranspiracją rzeczywistą pokryć roślinnych i lasów. Uczestniczył w badaniach dotyczących trzech głównych problemów:

• analiza determinizmu przepływów w systemie Gleba – Roślina – Atmosfera, SPAC, analiza systemów regulacji tych przepływów (modele fenologiczne, modele oporów szparkowych, modele absorpcji wody przez korzenie);
• wpływ zmian pokryć roślinnych (wyrąb i zadrzewianie) na ewapotranspirację i ich wpływ na klimat regionalny;
• wpływ wody i energii jako czynników ograniczających produkcję roślinną. 

Swoje prace badawcze prowadził zarówno w strefie umiarkowanej (lasy dębowe w Europie), tropikalnej wilgotnej (lasy tropikalne deszczowe w Guyanie francuskiej; plantacje eukaliptusów i sawanny w Kongo-Brazzaville; plantacje drzew kauczukowych w Ganie i na Wybrzeżu Kości Słoniowej, w Tajlandii i Indonezji) oraz w strefie subtropikalnej suchej (sawanna drzewiasta w Senegalu oraz plantacje pomarańczy w delcie Nilu i na Synaju w Egipcie; plantacje granatów w Tunezji środkowej). 

Wszystkie badania dotyczyły cyklu obiegu wody w skali regionu, a uzyskane wyniki są wykorzystywane w modelach globalnych.